Een Belgische journaliste en redactrice vertelt over haar leven na de diagnose borstkanker. Hoe ze alles ervaren heeft in het afgelopen jaar. Ze vergelijkt het met een wielerwedstrijd waarvan de route tijdens de koers duidelijk wordt. En zo is het ook. Je weet nooit wat er allemaal gebeuren zal en hoe het verloop zal zijn. Hoe je ermee om zult gaan. De tekst laat de onverbloemde feiten zien. Vooral vanuit het menselijk perspectief, met de ogen van haarzelf. En ook met de uiterst belangrijke functie van mensen daaromheen: collega’s, familie, vrienden, artsen, verpleegkundigen. Het hele ziekteproces is daarmee omgeven. Dat is één deel van de ervaringen. Het andere deel laat zien hoe ingrijpend de medische behandelingen zijn. Zowel op lichamelijk als psychisch terrein. Daarnaast zijn er ook talloze gedachtenflitsen. Deels ook om anderen in een vergelijkbare situatie te kunnen helpen. Zoals bijvoorbeeld het gegeven dat “vechten tegen” niet betekent dat je een verliezer bent als de uitkomst niet goed is. Het is geen handleiding voor …, maar kan wel een goede hulp zijn. De opvallende openheid is ontwapenend. Verberg tekst